De sigaar Toen ik nog rookte, heel lang geleden inmiddels, rookte ik shag, sigaretten en soms ook sigaren. Voor de kenners: de wilde havanna, we praten over de jaren 70-80 Ze waren heel erg in trek en niet te versmaden. En soms, nu komt het, rookte ik Corona. Dat model werd door kenners wel als de mooiste onder de sigaren beschouwd. De Corona was niet te dun (dunne sigaren zijn vaak erg scherp) en niet te groot. Het werd vaak als after dinner sigaar genuttigd. De straffe roker van weleer (zoals ik dus vroeger) heeft, los van dat hij/zij al jaren niet meer rookt – voor mij al meer dan 30 jaar niet – toch vaak wel fijne herinneringen aan de “peuk”. Het feit dat ik corona rookte toen, geeft mij echter nu wel een ongemakkelijk gevoel. Corona staat op dit moment nu in een totaal ander tijdsbeeld. Een beeld van ziekte, lijden, pijn en sterven. Een lot dat velen wereld breed treft. En dicht bij huis ook. In Amstelveen eveneens schrijnende situaties. Daarom hebben we elkaar h